polska rowerowa rzeczywistość

Prom omijając półwysep Hel wpłynął do nowego portu w Gdańsku, co trochę nam ułatwiło zadanie bo byliśmy po tzw. właściwej stronie. 

Początek ścieżką rowerową, ale potem jednak wjechaliśmy do miasta i już tak słodko nie było. Remonty, przebudowy, trochę się zakręciliśmy. Wreszcie Darek zaproponował trasę nad Motławą. Z mapy wynikało, że tamtędy została wytyczona ścieżka rowerowa. Czemu by nie spróbować? Owszem, dało się przejechać: były płyty betonowe, różne, czasem gorszej jakości, a czasem jeszcze gorszej. Z większymi i mniejszymi kłopotami, wolno, wolniutko jakoś przejechaliśmy. Przeżyliśmy. Widok towarzyszącej wijącej się Motławy dodawał otuchy, że nie zgubimy się.    

Potem było już tylko lepiej bo trafiliśmy na fragmenty ścieżki rowerowej i to całkiem nowej. Była poprowadzona zgodnie z zasadą atrakcyjności i bezpieczeństwa. Była nawet całkiem długa skoro ją zapamiętałam. Obejmowała chyba kilka sąsiednich wsi.

A tu schroniliśmy się przed jednym z ulewnych przelotnych opadów, które nas przywitały na polskiej ziemi.

A tu już jesteśmy w Szpęgawie w „Biesiadnym domku”. Biesiady żadnej nie było bo byliśmy jedynymi gośćmi, ale pan nas podjął zgodnie ze standardami. Było miło, schludnie i rano otrzymaliśmy porządne śniadanie w cenie noclegu. 

Miasteczka mijane po drodze nie zachwycały wybitnie infrastrukturą rowerową, nie było też w nich niczego jakoś specjalnie przyciągającego wzrok. Przejeżdżaliśmy i tyle. Czasem zdarzały się takie sytuacje jak ta: nieczynny most, ale robotnicy, którzy nie wiadomo co tam w ogóle robili, widząc nasze niezdecydowanie krzyknęli: „Można jechać. Tylko na dziury uważajcie!” No to pojechaliśmy.

Takie rzeczy to tylko w Polsce. Przeżycie nie do opisania.

Z panoramy miasta na horyzoncie chyba domyślacie się, że chodzi o Tczew.

Ciekawe kiedy ta brama bywa zamykana? Zwłaszcza, że obok był znak zakazu poruszania się pieszych. Czyżby tym mostem można jeździć tylko rowerem? Taka lokalna ciekawostka.

Tu mieliśmy odcinek przyrodniczy – ptaki w rezerwacie Doliny Dolnej Wisły. Zdjęcie jest dość ciemne, ale widać czaple szare i jeszcze stado białych dużych ptaków, które akurat się spłoszyły i odlatywały. Potem usłyszeliśmy jeszcze gęganie lecącego stada gęsi. 

Mieszają się wody trzech rzek: do Wisły wpada Nogat i Liwa. To było w okolicach wsi Piekło.

Potem już mi się zmieszały nawet dni, krajobraz tylko się lekko pofałdował i zaczęły się podjazdy. Tu chyba jesteśmy w okolicach Iławy. Z Iławą kojarzy mi się dosyć gęsta sieć ścieżek rowerowych w mieście, zaskakująca jak na polskie warunki ilość i długość jak na małe miasto. Widać, że ktoś się wziął za ich budowę w ostatnim czasie i zrobił to z głową. Poza miastem jedziemy oczywiście szosą razem z samochodami. Wybieramy zatem drogi lokalne.

Po odcinku jazdy przez polne drogi (odcinki piaszczyste i trudne do przejechania rowerem, są także) z przyjemnością wracamy na asfalt. Dobra droga wśród pól może dać dużo radości nawet po całym dniu jazdy: 

Długo nie mogliśmy doczekać się sklepu, bo były tylko pola i jakieś pojedyncze domy, przysiółki, a sklepu jak nie ma tak nie ma. Wreszcie jest Szrańsk i cztery spożywcze na rynku oraz przystanek z którego jeżdżą PKS Mława i PKS coś tam.  

Potem jednak zmieniłam zdanie o asfalcie na naszych drogach. Chyba czasami lepiej żeby już go nie było jak ma być taki jak na drogach, którymi jechaliśmy. Dziurawe i spękane, nikt ich nie remontował od czasu gdy powstały. I jeszcze nazwy mijanych wsi: Nowy Komunin, Stary Komunin. Nie wybierajcie się tam do czasu aż nie przeczytacie, że nastąpił remont dróg w tych okolicach.
Wreszcie jest nasza upragniona „Złota Rybka”. Zajazd, w którym mieliśmy też nocleg podczas majowej wycieczki nad morze. Potwierdziła się jeszcze raz opinia o dobrej kuchni. Tym razem dostaliśmy większy pokój z balkonem, chyba jako bonus, że tłukliśmy się dziś wiejskimi drogami przez 120 km. A na kolację pani przygotowała dla nas rosół i pierogi z mięsem.  Śniadanie też było bardzo smaczne.   

Z Glinojecka znaną trasą przez Sochocin i drewniany most w Jońcu zmierzamy coraz bliżej domu. Tutaj Wkra jest jeszcze taka cienka, że można ją przeskoczyć.

W Jońcu mamy skręcić za mostem w lewo i potem jeszcze raz w lewo – takie dostajemy telefoniczne wytyczne od Alarmusa – kolega przyjechał nad Wkrę i zaprasza nas na swoje siedlisko. To przecież rzut beretem od tego miejsca gdzie teraz jesteście. No to jedziemy.

Trochę trwało odnalezienie ukrytego nad rzeką namiotu, ale w końcu jesteśmy. Maciek przygotował już stolik i krzesełka, parzy dla nas kawę, jest też śmietanka do kawy.

My wyciągamy zapasy żywnościowe: pasztet z dzika kupiony w Złotej Rybce, Maciek częstuje pomidorami. Do kawy mamy czekoladę. Uczta na świeżym powietrzu. Opowiadamy o naszej wyprawie. Jest świetnie i wakacyjnie. Wcale nie mamy ochoty jechać dalej.

Potem jeszcze Maciek oprowadza nas po okolicy i pokazuje swoje ulubione miejsca nad rzeką. 

Na koniec odprowadza rowerowo do samej szosy i udziela wskazówek jak najdogodniej wracać. To było bardzo sympatyczne spotkanie. 
Im bliżej Warszawy tym gorzej, najpierw remont na moście przez Narew wybija nas kompletnie z rytmu. Jechanie wśród samochodów stojących w korku, szum mijających aut. Decydujemy się zjechać na ścieżkę rowerową. Nawet w aplikacji jest oznaczona linia z opisem R1. 

Niestety rzeczywistość okazuje się brutalna: wał ziemny i nierówna ścieżka piesza. Nie da się tamtędy jechać rowerem. Chyba, że ktoś chciałby się przygotować do zawodów MTB, ale znam lepsze tereny do tego celu.